Bezoek de website van mijn praktijk: www.saint-egiel.nl Mail: saintegiel@chello.nl

Ach, ik wist het van tevoren dat ik je niet lang zou mogen verwennen. Maar het was de moeite allemaal meer als waard. Half augustus reden we in de snikhitte naar België om jou uit het asiel te gaan halen waar je al minstens 1,5 jaar zat. Stel je voor: zo oud en dan al zo lang in een hok. Je had 'n klein gedragsprobleempje, zeiden ze aan de telefoon, en 'n melkkliertumor-tje. De dag ervoor werd ik teruggebeld dat het om een tumor ging ipv -tje!. De mazzel; we zijn in de auto gestapt en hebben inklusief file er bijna 4 uur over gedaan. "De beestjes zitten buiten!" Ik ging zowat over mijn nek: buiten betekent omgekeerde draadkooien in de gloeiende zon. Geen bak water noch schaduw te bekennen. Klein tumortje? Mijn God, het ding was als een tennisbal. Je voelde zo koud aan; in en in triest. Maar wat vond ik je dapper dat je zolang je staande had weten te houden in dit ......asiel. Mijn dochter kreeg het te kwaad: weer een oude hond voor hele korte tijd; weer afscheid nemen. Ik begrijp dat wel. En het was er zo triest! Dus gingen we naar huis met dochterlief op de achterbank met aan iedere kant 1 hond. Nou Balou, dat heb je dan te danken aan Tante Loesje. Het "gedragsprobleempje" van Tante Loesje bleek voernijd te zijn op zo'n manier dat ze alles en iedereen beet die in de buurt van wat zij dacht eten was kwam. Gwvolg: gelijk de volgende ochtend een fikse beet in mijn hand dwars door een ader heen. xxxcensuurxxx. We hebben een paar weken gemodderd met muilkorfje voor onze eigen veiligheid. Tante Loesje had alleen maar trieste verhalen te vertellen. Hoe hard kan het leven voor 'n hondje zijn! We vonden 'n redelijk evenwicht in huis; heel veel bakjes eten per dag hielpen daar het best aan mee. Tante Loesje lag te genieten 's avonds op de bank dicht tegen me aan. Balou aan de andere kant. 's Nachts had ze haar eigen warme mandje op haar eigen kamertje. In de rest van het huis kon je haar horen snurken. Het ging sneller slecht dan ik had gehoopt. Tante Loesje werd ineens snel kortademig. Ook begon ik het vermoeden te krijgen dat ze een baarmoederontsteking had. Tijdens een sessie voor haar op donderdagochtend gaf Tante Loesje zelf aan niet meer te willen. Na veel overleg met de dierenarts heb ik besloten Tante Loesje vrijdagavond in te laten slapen. Vrijdagmiddag een laatste sessie voor haar gedaan om ze voor te bereiden. In eerste instantie wilde ze met rust gelaten worden. Wat me opviel was dat het heel erg druk was rondom haar bloemencirkeltje. Idioot druk. En dat kreeg ze in de gaten! En opeens kreeg ze schijnbaar dierbaren in de smiezen en het staartje begon als een helikopter-rotor rond te zwiepen. Hallo, daar wilde ze naar toe. Geduld voor geen centimeter. Het was komisch om te zien; ik moest er hartelijk om lachen. Bij de dierenarts bleek na de 1e narcosespuit hoe slecht ze er eigenlijk aan toe was. De longen rochelden terwijl 3 onderzoeken ervoor eigenlijk niets bijzonders hadden opgeleverd en Tante Loesje bleek inderdaad een baarmoederontsteking te hebben. Perfect timing, zei de dierenarts; anders had je dit weekend hals over kop deze beslissing moeten nemen. Hoe hard het leven is geweest voor Tante Loesje bleek wel. Ze was zo aan de "overkant" maar kon het oude lijf en de pijn nog niet van zich afschudden. Inmiddels gaat het beter met haar, maar het zal nog tijd nodig hebben voordat ze durft te geloven dat ze nu pijnvrij is en mag genieten! Dat is je ook van harte gegund! Ach lieve Tante Loesje, het waren maar 2 maanden. Toch hoop ik je in deze korte tijd meegegeven te hebben dat mensen ook van je kunnen houden. Je was een heel apart dabberke, 'n kreng geworden om je sterke wil tot overleven, maar aan de andere kant ook zo lief. Kom nog 'ns bij me terug als ik met pensioen ga als puppy. Dan kan ik je 'n leven lang vertroetelen.

Op dierendag 2003 waren we even naar het asiel gegaan in Eindhoven. Ik vond en vind het daar nog steeds verschrikkelijk: al die poezen in veel te kleine kooitjes; eenzame opsluiting. Even doorgereden naar Tilburg. Gelukkig lopen de poezen daar los in kamers rond. Niet dat ik nu nog een poes erbij wilde, dat niet. Ik wist eigenlijk niet waarom ik ging. Gevoel! Er liep ook daar eigenlijk niet 1 kat rond waarvan ik nu iets had: yes! Totdat er iemand kwam en die vroeg: heeft u Godelinde al ontmoet? Ze riep de poes en ergens vanuit een kattenbak achterin verscholen kwam een zwarte poes aangestrompeld. Strompelen is zelfs teveel eer. Ze zette voorzichtig een pootje neer, probeerde niet om te vallen, enz. enz. Mijn hart stopte op dat moment echt even. Wat een hoopje ellende! Evenwichtstoornis, zeiden ze. Uitgehongerd, zei ik. Al 9 maanden zat ze daar! Op de een of andere manier heb ik mijn woede-uitbarsting binnen kunnen houden en ik heb Godelinde meegenomen. Ze zou 10 jaar zijn. Thuis heb ik haar in de bieb gelegd; daar staat altijd 1 kattenbak, er staan 2 stoelen, er ligt een warm kleed op de vloer, en natuurlijk kwamen er vele schaaltjes eten te staan. En Godelinde at wel. Uitgehongerd, zei de dierenarts. Laat maar eten zoveel ze wil. Het is kantje boord. Maar Godelinde vocht zich een weg erdoor heen. Geen knuffelkat; een hele hele bange kattin. Op zondagochtend zat ik altijd 'n tijdje in de bieb met haar tegen me aan. Af en toe liet ze me 'n klein stukje zien van haar leven. Niet te veel, want dat zou ik niet aankunnen (!) Wat ik weet is al erg zat. Sommige mensen zijn beesten. Op 'n zondagochtend in maart zaten we samen te duffen, maar Godelinde zakte steeds verder weg. Ik liet haar gaan; het leven was zwaar genoeg geweest voor haar. Haar buikje was rond en vol gegeten. In ieder geval had ze nog 'n half jaartje warmte en knuffels gekend. Mijn dochter was al huilend naar beneden gelopen. Opeens hoorde ik in mijn oor: sta op! Ja, daaaag! Harder ging het: STA OP! Verdomme, laat me met rust wie je ook bent en laat Gody rustig sterven. Op het volgende moment pakte iets me bij mijn arm, trok me uit mijn stoel en voor ik het wist rende ik de trap af met Godelinde in mijn armen en 'n gekrijs in mijn oor. Ik was pisnijdig, want Godelinde zat met grote ogen en de nagels in mijn vel op mijn arm. Ik was ook heel erg geschrokken. Ik vroeg een goede kennis die aura-healer is, om eens naar Godelinde te kijken. Zij vertelde dat Godelinde nog niet dood wilde/durfde gaan. Nou, daar stond ik dan met mijn goed gedrag...... Eind zomer ging het steeds minder. Ze at slecht, diaree. Ze bleek 2 rotte kiezen te hebben. Kun je zo'n oude kattin met zo'n hard leven achter de rug nog opereren? Met kiespijn kon ze ook niet verder, dus ..op hoop van zegen. En ja, ze overleefde de operatie maar vraag niet hoe. Die avond heb ik haar mee naar bed genomen; ik wilde niet dat ze in haar eentje in de bieb alsnog zou sterven. Inmiddels zijn we weer ruim 1 jaar verder. En Godelinde woont nog steeds op mijn bed. Ze is er nooit meer afgegaan. De andere katten respecteren haar domein; zodra ze op de grond moet eten, wordt ze aan de kant geschoven. Maar op bed is Godelinde heer en meester. Niet dat ze nog veel doet. Ze eet haar prakje 's ochtends en 's avonds, ze maakt een uitstapje naar de kattenbak op de overloop, ze doet haar overdag-slaapje tussen het opgevouwen dekbed en 's nachts houdt ze de wacht met gesloten ogen op het voeteneinde tussen de perioden van kopjes geven en ik-wil-onder-de-dekens-vrouwtje door. Ze heeft een pact gesloten met de jongste dame Binka (inmiddels met haar 2,5 jaar de baas van de roedel): ze offert 'n paar hapjes van haar eten op en wordt in ruil daarvoor met rust gelaten; Binka zorgt er ook voor dat de andere katten Godelinde met rust laten. Ik heb 'n schilderij gemaakt voor haar: 'n tunnel vol licht met vriendelijke uitnodigende handen en deze zwarte kattin zit ervoor, kijkt ernaar en kan vast 'n beetje vertrouwd raken met de reis die ze toch eens zal moeten maken. Al is ze nog zo bang. En zo slijt Godelinde haar dagen: wat eten, veel slapen, bekje open als ik boven kom. Er komt geen geluidje meer uit. Godelinde heeft haar stembanden heel lang geleden kapot geschreeuwd van pijn. Maar......Godelinde kan inmiddels wel weer spinnen. En als ik 's nachts wakker word omdat ze me kopjes aan het geven is (of over mijn haren heenloopt -au!) en ze zich durft te laten aaien om daarna een plekje te zoeken dicht tegen me aan en ik hoor haar heel zachtjes spinnen - dan ben ik blij en dankbaar dat ik mezelf voor gek verklaarde maar wel braaf mijn gevoel volgde en naar Tilburg ben gereden meer als 2 jaar terug. Godelinde ook wel!

• Tera Mai Reiki en Seichem Nederlandse vereniging voor Tera Mai Reiki en Seichem.

De 4 overgebleven katten zijn hun rust aan het hervinden. Poeksel, mijn roedelleider van bijna 7, vindt mijn schoot weer aantrekkelijk om op te zitten en te spinnen en te kwijlen. TumTum, mijn 1-ogige witte kattin, is de rust zelve. Weg agressie, niks te meppen meer, lekker binnen op de krabplanken, lekker slapen en natuurlijk heerlijk kroelen met het vrouwtje in de douche. Binka, het jonkie van 2, is ook alle agressie kwijt. Sterker nog, ze is binnen in de woonkamer terwijl ze hiervoor vaak in de schuur lag (heerlijk slaapplaatsje voor haar gemaakt). Ze kan het ineens ook prima met TumTum vinden. Vanaf kitten af aan is ze al de grote vriendin van Poeksel geweest. En Pinto...ach mijn kleine tante Catootje. Gisteravond heeft ze uitgebreid rond de tafelpoot gespeeld met een muisje. Dat geeft me moed. Maar de kleine rooie heeft het moeilijk. PC had haar geadopteerd toen ze bij ons kwam. Ze hebben altijd samen geslapen bij Miranda op bed of samen op het behandelbed. En nu ineens is ze "alleen". Ze zoekt de plekjes op die naar PC ruiken en geeft daar kopjes. Verdriet is niet alleen voor mensen!!! Maar ze komt er wel ondersteund door 'n paar healing sessies en Bach bloesem. Het valt me enorm op dat er een intense rust in de groep heerst. Heeft de ziekte van PC en haar pijn dan zoveel impact gehad?

• Aurahealing en bach bloesem
• Begeleiding bij burn-out,18 energetische begeleiding bij psychische problemen zoals trauma's, burn-out, depressies, etc.
• Channeling
• Dagkaartjes + gedichten
• Dochters manege
• Encaustic art
• Engelkaartje trekken
• Google
• Indiaanse wijsheden
• Numerologie Begeleiding op zielsniveau
• Para-medische behandelaars Behandelaars door heel Nederland
• Tarot
• Tarot, wicca, etc.
• Vrienden voor vrede

Wat is een mandala? Een door mij getekende mandala is een energietekening, gebaseerd op de cirkel (het levenswiel). De mandala laat je zien hoe jij (of je partner of je huisdier) er op dat moment van je leven voorstaat. Elk onderdeel, elke vorm, elke lijn en elke kleur geeft zijn boodschap. Geen enkele mandala is daarom ooit hetzelfde. De energie in de mandala zal positief voor je werken. Hoe komt een mandala tot stand? Ik zoek contact met je op dezelfde manier als ik een healing op afstand doe, bij voorkeur via foto. Ieder mens heeft zijn eigen vrije wil en zal dus toestemming moeten geven dat ik de mandala mag tekenen. Toestemming geven op zowel bewust als onbewust niveau. Daarna komen de vormen en kleuren als vanzelf op het papier. Wat betekent jouw mandala? Er is een reden waarom jouw mandala op deze manier tot stand is gekomen. Waarom er dit lijnenspel, deze kleuren voor gebruikt zijn, etc. Natuurlijk krijg je die uitleg. Maar: het is jouw energietekening! Eigenlijk ben jij degene die de beste uitleg kan geven. Kan ik een mandala laten tekenen voor iemand anders? Natuurlijk kan dat. Je geeft dan ’n heel mooi cadeau! De werkwijze blijft hetzelfde: via foto en natuurlijk moet er op onbewust niveau toestemming gegeven worden. Healing via mandala is in dit geval niet mogelijk. Kan ik een mandala laten tekenen voor dieren? Dieren zijn heel ontvankelijk voor werken met universele energie. Ook voor de energie van de mandala. ’n Mandala van je huisdier kan ook meewerken om kleine probleempjes op te lossen. De mandala komt het beste tot zijn recht vlak bij de slaapplaats van je huisdier. Of in de stal van je paard bijvoorbeeld. Wat voegt een healing op een mandala toe? We maken allemaal de momenten mee dat het even niet zo lekker gaat. Je bent moe omdat er geestelijk en/of lichamelijk veel van je gevraagd wordt, net ’n fikse verkoudheid achter de rug, problemen op het werk of in de relatiesfeer. Allemaal zaken die extra energie van je vragen. Om dan steviger in je eigen kracht te kunnen blijven staan, kan ik een healing doen op de mandala. Dit versterkt de energie in de mandala, welke op deze manier aan jou gegeven wordt gedurende een bepaalde tijd. Wil je een mandala getekend hebben of wil je meer weten? Stuur een mailtje naar mirmir10@hotmail.com

• Kracht van de ademhaling
• Tarot Tarotbeschrijving

Het was gisteren best heftig om afscheid te nemen van kattin PC. Ik had om 13.00 uur een healing gedaan om alles "klaar te zetten". PC zat in mijn tuintje (waarin ik alle afstandshealingen doe om niet bij mensen binnen te gluren) midden in een krans van bloemen met daaromheen engelen, energiën, hoe je het ook noemen wil. Vanuit de bloemen kwamen zonnestralen en PC zat dat mooi in zich op te nemen. Ik heb echt een engelenkoor horen zingen vanaf het moment dat de dierenarts de 1e spuit zette totdat het hartje ophield met kloppen. Toen was het tuintje ook ineens leeg; alleen de bloemen lagen er nog, behoorlijk verwelkt. Ik moet bekennen dat ik zelf van te voren volledig over de rooie ben gegaan. Je wilt niet weten wat ik mijn engel allemaal heb toegewenst. Totdat ik vlak voor de praktijk was; toen was ineens mijn vader bij me en was er rust. Mijn dochter heeft geen snars van gesnapt van die plotselinge omslag. Ik heb het met Flip ook zo voorbereid en ik vind het een mooie manier om 'n dier te begeleiden naar het licht. Ik zal het voor Loesje ook zo doen tzt, maar verder hoop ik dat het heeeeeeeeel heeeeeeeeel erg lang mag duren voordat ik het nog 'n keertje moet doen voor 1 van mijn eigen katten.

• Kleurenspectrum Kleurenspectrum; je neemt automatisch die kleur in je op die je op dit moment het hardst nodig hebt.

PC een aantal dagen bij mijn rechteroor gehad. Haar hoofd tenminste op ware grootte was me alsmaar kopjes aan het geven. In eerste instantie was ik heel erg blij dat -na 'n paar dagen van stilte- PC zich meldde. Maar op vrijdag voelde het niet goed meer. Het werd me duidelijk dat PC bleef hangen; deels door ons heftige verdriet, deels was ze zelf geschrokken van de overgang. Vrijdagavond een sessie gedaan om haar te laten loslaten. Ze keek in eerste instantie zomaar angstig om. Maar gelukkig is PC-tje nu thuis. Ze heeft zich laten zien als een heel gelukkig kitten bij een hele grote moederpoes (nu is het gelijk duidelijk waarom die grote poes formaat hond de laatste weken elke keer in mijn gedachten kwam). PC-tje wil geen plekje bij een van de tepels, maar heeft zich heerlijk genesteld tegen de kin en tussen de poten van de moederpoes. Ze voelt zich veilig in deze liefdevolle koestering. Dank aan alle helpers, begeleiders, engelen, hogere energiën en Lord M en Lord M voor het thuisbrengen van PC.

Poeksel is al bijna 6 jaar bij ons. Hij was ongeveer 1 jaar toen we hem zagen in het asiel vlak voor Kerst. Ik heb in het asiel behoorlijk bonje gemaakt want ze wilden hem nog 1 week laten zitten omdat ie eerst gecastreerd moest worden. Nog 1 week extra in zo'n afgrijselijk klein hokje eenzame opsluiting terwijl ie ook geknuffeld zou kunnen worden en in een warm mandje kon slapen. We hebben 'm gewoon meegenomen. De kat zou niet sporen, onzindelijk zijn, niet aan mensen gewend, verwilderd zijn en nog 'n hoop meer. Nog voordat ik bij de auto was, heb ik dat papier al verscheurd. En terecht. Poeksel bleek een heerlijke knuffelkater, die heerlijk smekkend kon en kan eten, heel zindelijk en heel erg sociaal naar mens en dier. Poeksel heeft de andere kattinnen opgevoed; ze wegwijs gemaakt in huis en in de buurt en ze de regels van het spel bijgebracht. Toch is Poeksel altijd een ietwat melancholische kater gebleven; bij tijd en wijle een beetje depressief. Dat stak in ernstige vorm de kop 'n paar jaar geleden. De kat die altijd elke dag naar huis kwam, was 2 dagen kwijt. Toen ik hem voor 't eerst weer zag in de tuin, schrok ik me wezenloos. Hij sleepte zijn linkerachterpoot met zich mee en had veel pijn. Wie hem heeft mishandeld weet ik niet, maar dat had deze ontzettend lieve kater niet verdiend (geen enkel beest dient dit te ondergaan trouwens). Hij zakte in een fikse dip weg. De mandala die ik voor hem tekende, verontrustte me zeer. Daarom probeerde ik wat extra kracht, energie en liefde in die mandala te tekenen. Jammer dan! Zodra ik bij de rand van de cirkel kwam, braken mijn punten gewoon af. Ik kwam er niet in. Ik heb er 'n doos kleurpotloden aan verslepen, ik heb gesmeekt en gevloekt en getierd en op mijn knieën alsjeblieft gevraagd; ik heb alles aangeroepen wat ik maar in mijn geheugen had hangen..........noppes nada niks. Toen ben ik maar naar mijn kat toegegaan, huilend. Als ie dan echt niet wil leven, kan ik niks anders doen dan hem laten gaan. Poeksel liet me op dat moment zo'n angst zien, dat ik het er zelfs koud van kreeg. Dus heb ik hem beloofd de tuin helemaal af te zetten en alle poezen voortaan in de tuin te houden. Niks kan erin, niks kan eruit. Daarna lukte het met moeite 'n paar vuurrode vlammen in die mandala te tekenen. De dip werd overwonnen; Poeksel is er nog steeds. Nog steeds de melancholische kater die nou nooit eens super enthousiast zal reageren. Voor hem is het leven toch een strijd, maar de balans slaat tot op vandaag door naar de goede kant. Nee, hij vraagt nergens om uit zichzelf. Je zou hem oh zo makkelijk over de kop zien. Maar zolang ik hem elke avond op schoot trek voor een heerlijk knuffelpartijtje waarbij de druppeltjes kwijl uit de bek vallen van genoeglijk spinnen, en zolang hij maar elke dag lekker eten krijgt en een paar snoepjes, vindt Poeksel het leven best wel te doen. Maar toch: gisteravond zat ie voor me en ineens leek ie 'n stuk ouder dan eergisteren. Verbeeldde ik het me of leek ie echt wat magerder te zijn geworden rond zijn nek, smaller koppie en wat rimpels in zijn vel? Poeksel, we zouden samen oud worden. Ik houd je aan je belofte.

• Alles over katten

‘n Dapper hoopje ellende was je op die zonnige dag begin april 2002, die niet wilde opgeven. Je was aangereden op de parkeerplaats van het Catharina ziekenhuis. Vele mensen liepen langs je heen en lieten je zitten met je kapotte kopje in de gloeiende zon. Je was amper een spuitje waard, zei de dierenarts. Daar dacht ik anders over. En zo kwam je bij ons met je altijd tranende linkeroogje. Samen vonden we in Bruno een dierenarts die je in zijn hart sloot en zijn best voor je deed. Je had het goed naar je zin bij ons. De brokjes smaakten best, de andere kat en kattinnen waren je vriendjes waar je lekker mee kon ravotten, zeker met de 2 jonkies. Je was mijn Houdini toen ik de tuin dichtmaakte na TumTum’s ongeluk en de mishandeling van Poeksel. Elk gaatje vond je en elke keer stond je weer triomfantelijk miauwend aan de andere kant van het gaas om weer gauw thuis te komen als ik het had gezien. Ik vond je super! We hebben samen heel wat afgepraat boven de brokkenbak; ik jou kriebelend en jij vertelde hele verhalen, liefst met je mond vol. Je bleef altijd jezelf; huiskat zijn en op schoot liggen paste niet bij jou. Je sterke karakter heb ik altijd bewonderd. Maar ook zo’n sterke kattin als jij, met je hoge pijndrempel, wordt het eens te veel. Eigenlijk vond je het vorig jaar al welletjes met de pijn, maar nog 1 keer werd je geopereerd. Het bracht niet meer die verlichting waar we op hoopten. En de laatste tijd ging het niet meer. Eten deed te veel pijn, je koppie deed te veel pijn en uiteindelijk was er geen medicijn meer wat nog enigszins verlichting bracht. Er restte niets anders meer dan je te laten gaan naar het Licht. Ondanks ons verdriet is het een opluchting dat jij geen pijn meer voelt. Dank je wel PC dat je deze jaren bij Miranda en mij hebt willen zijn.

Tera Mai Reiki & Seichem behandeling Tera Mai & Seichem (TM&S) is een hele krachtige energie die tot diep in elke vezel van je lijf doordringt. De TM&S activeert je eigen energie, je eigen kracht. Het versterkt je zelfvertrouwen en je zelfrespect. Een behandeling met TM&S brengt je een intens gevoel van ontspannen zijn, van rust. Je hoeft niet ziek te zijn of met een burn-out thuis te zitten om je te laten behandelen met TM&S. Die paar uur die je naar dit intense gevoel van ontspannenheid en innerlijke rust brengen, zijn voor iedereen in ons jachtig bestaan een welkom geschenk. Mail me voor meer info: mirmir10@hotmail.com

• Kathleen Milner Tera Mai Reiki en Seichem

Onze TumTum heette eerst Phantoom. De enige kattin die rechtstreeks uit de nest bij ons gekomen is. Opgegroeid de eerste 13 weken op een boerderij met honden, andere katten en mensen. Helemaal wit met een klein zwart plekje op haar hoofd, dat tegenwoordig nergens meer te vinden is. Poeksel heeft haar begeleid vanaf het begin haar weg bij ons te vinden en in de buurt. Natuurlijk zijn er overal mensen te vinden die een hekel hebben aan katten, maar over het algemeen was Phantoom geliefd. Ze had een plekje gevonden in een van de achtertuinen in de buurt en die mensen vonden dat prachtig. Ook zat ze graag op het schuurdak achter de boom van de overburen tot hun genoegen. Ook de mensen op de flats vonden het enig om haar achter de konijntjes aan te zien rennen op de grasvelden. Het was een hele lieve kleine witte poes waar mensen ook graag een praatje over aanknoopten. 's Ochtends liepen PC en Phantoom mee als ik de hond uitliep. 's Avonds wachtte Phantoom me op bij de flats als ik terugkwam van de wandeling met de hond en liepen we met z'n allen naar huis. Op 'n avond zag ik haar door het kattenluikje in de poort de tuin in komen sjokken. De keukendeur was dicht en ze draaide zich weer om. Het toonde helemaal verkeerd. Ik heb ze geroepen, ze bleef staan, liet zich oppakken en ik zag het bloed uit haar rechteroog lopen. Hals-over-kop naar de dienstdoende dierenarts. 'n Week later na veel pijn en medicijnen die toch niet hielpen de beslissing genomen haar oog te laten verwijderen. Ze was sowieso blind aan dat rechteroog en haar pijn was niet aan te zien. 'n Poes met 1 oog is gehandicapt. 'n Zachtaardige poes met 1 oog is dubbel gehandicapt. Het was duidelijk dat de straat opgaan voor haar te gevaarlijk zou worden met zo'n grote blinde hoek. Tijdens haar herstelperiode kwam Poeksel, de zwarte kater, op een avond niet thuis. Ook 's nachts niet. Pas de volgende avond kwam ie aangestrompeld; hij was volledig in elkaar getrapt. Helaas kwam niemand zich melden als dader. Misschien was dat ook maar het beste. Voor mij was de maat vol. Hoezeer ik het mijn katten ook gunde om lekker vrij buiten te lopen - dit ging te ver. In de tijd dat wit en zwart herstelden van hun verwondingen, werd de tuin hermetisch afgesloten. PC heeft me goed geholpen alle gaten en gaatjes naar buiten te vinden; ze was een ware Houdini. Maar uiteindelijk was alles dicht. Zeker Poeksel heeft met die vrijheidsbeperking erg veel moeite gehad. Ik heb wat tranen gelaten om zijn verdriet. Phantoom herstelde lichamelijk na de operatie redelijk snel, maar van de vrolijke genietende spelende kattin was niets over. Haar te blijven aanspreken met Phantoom - spookje voelde niet goed. We hebben toen haar naam veranderd in TumTum. Het heeft lang geduurd voordat deze klaaglijk mauwende chagrijnige en depressieve kattin kon berusten in deze situatie en langzaam maar zeker wat levensvreugde terugvond. Elke healing die ik nu doe, doe ik in het bijzijn van TumTum. Altijd is ze op het voeteneind van het behandelbed te vinden. "Kleine energie-pikker" zeg ik dan en neem ze lekker even mee tijdens de healing. Gaat ze te hard klaaglijk mauwen dan is het tijd voor een healing voor haar alleen, waar ze ook lekker voor gaat liggen. Maar de angst zit diep en wordt gevoed door die hele grote dode hoek. Het went maar niet helemaal. Ben ik thuis, dan is TumTum ergens dicht bij me in de buurt. Loop ik naar de schuur over het pad, dan loopt TumTum 1 meter naast me door de tuin. De andere katten respekteer ik zeer omdat ze geen misbruik maken van de situatie. Ze vallen niet aan van de rechtse kant; ze laten haar met rust. Ook zijn ze gewend aan de schrikreakties van TumTum als er plots iemand van rechts voorbij gaat. TumTum voelt zich het veiligst 's avonds op vrouwtjes schoot; dan kan ze helemaal ontspannen. Dat ene moment.............Er is altijd in ieders leven dat ene moment. En na dat moment moet je verder met je leven. TumTum heeft dat gedaan. Knappe kattin.

Na 30 jaar mishandelde en afgestane honden nog een laatste liefdevolle tijd te hebben gegeven, heb ik nu voor een pup gekozen. Zijn naam is Thorn; een Keltische naam die o.a. bescherming betekent. Bescherming in de zin dat Thorn een lang en gelukkig leven wordt gegund. 12 Weken oud kwam ie uit de stal waar hij en zijn broertje nog zaten van een nestje van 6. Lief, onderzoekend maar wel voorzichtig, enthousiast. Toetje Thorn, een lief geschenk. Inmiddels is ie 19 weken. Godzijdank zindelijk (mijn vloerkleed is wel helemaal verpest). Het krulstaartje zwiept vrolijk in de rondte. De poezen zijn inmiddels aan zijn aanwezigheid gewend, maar Thorn snapt nog niet waarom hij er nu niet heerlijk achteraan mag jagen. Gisteren een heel ontroerend moment toen ie samen met Binka aan het kroelen was, neus aan neus, elkaar heel lief likjes gevend. Thorn is in huis gewend, gaat graag mee wandelen, vindt konijntjes heel interessant maar het vrouwtje net iets interessanter. Dus komt ie nog naar me toe gehobbeld als ik hem roep ipv het konijnenspoor verder te volgen. Er is weer volop leven in huis. Het scheelt me in ieder geval in oud papier buiten zetten. Thorn versnippert het graag voor me!